Strona główna Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny MOBILIARZ Stalle Stalle zachodnie (dawne chórowe), 1330-1400 i 2. ćw. XVII w.
część południowa: 4 × 3,05 × 0,46 m, część północna: 4 × 3 × 0,46m
W ostatnim przęśle, po dwóch stronach portalu zachodniego, pod empora zachodnią.
_______________________________________________
____________________________
WPIS: © Juliusz Raczkowski, 2023
Na podstawie analizy zabytkoznawczej struktura stall została rozwarstwiona, a historia translokacji i przekształceń rozpoznana i opublikowana: RACZKOWSKI 2023 (online).
Stalle zachodnie należały do zespołu siedzisk chórowych i mają tę samą proweniencję: powstały w warsztacie toruńskim na początku XV wieku, a ich partie rzeźbiarskie można wiązać z toruńskim warsztatem Chrystusa w Grobie (por. główka męska z krawędzi policzka, o charakterystycznym pociągłym obliczu, naznaczonym głęboką bruzdą w kształcie litery V: >>, >>, >>). Zawierają ponadto najstarszy zidentyfikowany w całym zespole fragment – podłokietniki po stronie pd., być może – pozostałość po wcześniejszej konstrukcji siedzisk chórowych sprzed re-aranżacji chóru po jego zasklepieniu około 1400 r.
__________________________________________________________________________
Na uwagę zasługuje dekoracja rzeźbiarka na policzku po stronie pn., odnotowana w literaturze przedwojennej i nigdy potem nie analizowana (niedostępna od momentu wbudowania wiatrołapu przy portalu zachodnim w l. 30. XX w.). Pierwotnie – w zespole chórowym – policzek ten znajdował się najpewniej na końcu rzędu północnego. Cztery wyrzeźbione scenki z udziałem zwierząt pochodzą z literatury moralizatorskiej i adresowane były do braci, jako alegorie złych praktyk duszpasterskich (Lis i bocian, Świnia szewcem, Lis uczący gęsi, Gęsi duszące lisa) zaczerpnięte z Bajek Ezopa lub łacińskiego Phaedrusa (PUCIATA-PAWŁOWSKA 1984). Z greckiego źródła pochodzi z całą pewnością przedstawienie lisa i bociana. BEEK-GOEHLICH 1961 i Jerzy Domasłowski (DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998) słusznie uwzględnili również XIII-wieczny niderlandzki poemat Willema, „Reynke de Vos” (O lisie Reynaercie), jako potencjalne źródło scenek; z poematu tego można wywieść motyw kazania do gęsi (lis w zakonnym habicie) oraz wieszania lisa. Warto odnotować, że motywy te musiały być popularne w kręgu franciszkańskim, zob. zworniki w dawnym franciszkańskim kościele św. Katarzyny w Lubece (>> ; >>). Zdaniem HEUERa 1916 (2), ich sens łączył się z przestrogą adresowaną do franciszkańskich braci, by nie byli dla wiernych niczym lis-kaznodzieja dla gęsi; według BEEK-GOEHLICH 1961 – program mógł być wyrazem krytyki kleru świeckiego.
HEISE 1889, s. 285, 286.
HEUER 1916a, s. 114-115.
HEUER 1916b, s. 75.
BEEK-GOEHLICH 1961, s. 82-84.
PUCIATA-PAWŁOWSKA 1984, s. 42-43.
DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998, s. 106-107.
RACZKOWSKI 2023, passim.