Stalle zachodnie (dawne chórowe), 1330-1400 i 2. ćw. XVII w.

część południowa: 4 × 3,05 × 0,46 m, część północna: 4 × 3 × 0,46m

W ostatnim przęśle, po dwóch stronach portalu zachodniego, pod empora zachodnią.

  • Materiał. Konstrukcja (podesty, ścianki, zaplecki, siedzisk i podłokietniki) z drewna dębowego z północnego Mazowsza (badania: Barbara Gmińska-Nowak, Tomasz Ważny, 2021); baldachimy z profilem – drewno sosnowe; przedpiersia drewno dębowe. Całość bejcowana.

_______________________________________________

  • Obie części o analogicznej konstrukcji, zbieżnej względem konstrukcji stalli chórowych w prezbiterium (>>), czterosiedziskowe, z przedpiersiami z klęcznikiem, zamontowanymi na wspólnym deskowym  podeście. Dostosowane wtórnie do obecnego miejsca – po stronie północnej dostawiony graniasty słupek z odcinkiem gzymsu.
  • Siedziska na rzucie prostokąta, z szerokimi, grubymi podłokietnikami o kształcie półkolistym, zakończone trójdzielnie; oddzielone pełnymi ściankami o łukowatym esowatym profilu, wzdłuż którego rzeźbiona jest plastyczna gałąź, zwijająca się u góry w ażurową wolutę, zdobioną na krawędzi antropomorficzną maską. W dolnej części ścianek wydzielona jest niska kolumienka, połączona z ażurowym maswerkowym „oknem”, co druga – zdobiona maską.
  • Z tyłu wysokie lite zaplecki z trzech desek dębowych połączonych na styk. Strefy siedzisk wydzielone listwami, zdobionymi od góry pinaklami (pierwotnie najpewniej zwieńczone rzeźbionymi osobno, ażurowymi maswerkowymi arkadkami – zob. stalle w prezbiterium, w tej partii widoczne pozostałości wtórnych malowanych dekoracji rocaillowych), każda płycina dekorowana pojedynczą, płytko rzeźbioną w grubości deski rozetą, wpisaną w czworokąt i wypełnioną graficznym, konturowym maswerkiem o fantazyjnych układach – każdy odmienny (strona pd.: rotacyjny układ czwórliści i trzy rozety z rybimi pęcherzami, pd.: rozeta z rybimi pęcherzami, rozeta z ornamentem falistym i dwie dalsze rozety z rybimi pęcherzami). Od góry zaplecki zamknięte fryzem z ornamentem ciągłym – płaskorzeźbiona falista wić winnej latorośli, na którym nadwieszony po skosie lity baldachim (podniebie z pozostałościami dekoracji rocaillowej, czytelnej w NIR), zamknięty szerokim profilowanym gzymsem.
  • Policzki. Po stronie pn. lewy policzek w części górnej z maswerkowym czterodzielnym oknem wypełnionym rybimi pęcherzami, w części środkowej ażurowa kratka romboidalna, w części dolnej – w trzech strefach reliefowe scenki w geometrycznych kwaterach, rzeźbione dość płytko i twardo, bez wykończenia powierzchniowych szczegółów, komponowane głównie w ujęciach profilowych, od dołu: 1. Lis i bocian (w polu zbliżonym do kwadratu); 2. Lis głoszący kazanie do gęsi (w polu trapezoidalnym o krzywoliniowym wykroju z prawej strony); 3. obok siebie – Gęsi wieszające lisa (po lewej, w pionowym polu prostokątnym) i Świnia szewcem (po prawej, w poziomym polu prostokątnym, od dołu krzywoliniowym). Po stronie pd. lewy policzek lity, gładki; prawy policzek – w części górnej ażurowe okno maswerkowe, w części środkowej kompozycja z ażurowych rybich pęcherzy, część dolna lita.
  • Przedpiersia późniejsze, bez dekoracji snycerskiej, w konstrukcji ramowo-płycinowej, z cienkich desek, połączonych z podestem na złącza wpustowe; na rewersie deskowe klęczniki; awers z widocznymi w IR śladami bernardyńskiej dekoracji malarskiej (po stronie pn. – zrekonstruowana, 2022) – przedstawienia alegoryczne z płonącym Sercem Jezusowym w kartuszu rocaillowym zdobnym kwiatami (tzw. Blumenrokoko), ujętym górą w banderolę z łacińskimi inskrypcjami. Przedpiersia pn., kolejno od lewej do prawej: „Frustra caelo labia inscritis qui cano cor oprimiis”, „Mediatatio cordis mei in conspectu tuo semper”  / „Munus nostrum est oratio nostra altare nostri vero est cor”, pd.: „PRAEBE FILI MI COR TUU[M] MIHI […]”,  „Medius est ut cor meu[m] IESUS habeat qua[m] ego”, „Paratu[m] cor meum DEUS cantabo & psallam […]”.

 

____________________________

WPIS: © Juliusz Raczkowski, 2023

Zalecane cytowanie:
Raczkowski Juliusz, Stalle zachodnie – dawne chórowe
Inwentarz Sztuki Torunia online, Kościół NMP – Mobiliarz, 2023
https://heritage.torun.database.umk.pl/kosciol-pw-wniebowziecia-najswietszej-marii-panny-w-toruniu/

 

Spis treści

Stan zachowania

  • Zły (z wyjątkiem elementów konserwowanych w 2022 r.). Struktura wykazuje liczne uszkodzenia mechaniczne, destabilizację konstrukcji, silny aktywny żer kołatka domowego (w partii dolnej elementy destruowane).
  • Malatura na powierzchni w złym stanie, silnie poprzecierana.
  • W dobrym stanie jedynie policzek zewnętrzny, baldachim i przedpiersie stalli północnej, które w 2022 roku poddano sondażowej konserwacji-restauracji; struktura stabilna, przemalowania zdjęte, powierzchnia zabezpieczona, koloryt wyrównany barwionym woskiem, dekoracja na przedpiersiach zrekonstruowana.

Dokumentacja fotograficzna

Historia

  • Stalle należały pierwotnie do zespołu stall chórowych w ecclesia  fratrum powstałych na przełomie XIV i XV wieku, z wykorzystaniem elementów wcześniejszych. Figuralna dekoracja rzeźbiarska na policzku (jedyna w całym zespole) wskazuje, że pierwotnie musiały być zlokalizowane od zewnątrz ciągu, po stronie północnej, tak by scenki były widoczne. Dezintegracja zespołu stall nastąpiła najprawdopodobniej w momencie dobudowania do prezbiterium kaplicy mauzoleum Anny Wazówny w 1636 r. Omawiany tu fragment stall został wówczas rozdzielony i przeniesiony na obecne miejsce, dwa fragmenty dostosowano do umieszczenia we wnęce na stopniach i połączono z wykonanymi wówczas przedpiersiami. Wtedy też otrzymały nowe baldachimy i profilowane gzymsy, być może utracie uległy nakładane maswerki zaplecków.
  • W okresie bernardyńskim ujednolicono oddziaływanie stalli z oddziaływaniem empory, na którą wprowadzono wówczas obrazy ze świętymi bernardyńskimi. Na XVII-wiecznych przedpiersiach umieszczono przy tej okazji alegorie z Sercem Jezusowym, zaś baldachimy oraz zaplecki (w miejscach po nieistniejących maswerkach) ozdobiono malowanymi grubym pędzlem, schematycznymi grzebieniami rocaillowymi. W późniejszym okresie (zapewne w. l. 30. XX w.) dekoracje te zostały zamalowane.
  • Całość została dwukrotnie przemalowana suchą bejcą na całej konstrukcji, najpewniej w XIX w. i l. 30. XX w.  Część siedzisk wtórna, sosnowa, została dodana zapewne z l. 30. XX w.
  • W 2022 roku przeprowadzono sondażową konserwację-restaurację fragmentów stalli północnej, a dekorację na przedpiersiach, zachowaną w 40-50%, odkryto i częściowo zrekonstruowano, posługując się dokumentacją w bliskiej podczerwieni.

Na podstawie analizy zabytkoznawczej struktura stall została rozwarstwiona, a historia translokacji i przekształceń  rozpoznana i opublikowana: RACZKOWSKI 2023 (online).

Rozpoznanie

Stalle zachodnie należały do zespołu siedzisk chórowych i mają tę samą proweniencję: powstały  w warsztacie toruńskim na początku XV wieku, a ich partie rzeźbiarskie można wiązać z toruńskim warsztatem Chrystusa w Grobie (por. główka męska z krawędzi policzka, o charakterystycznym pociągłym obliczu, naznaczonym głęboką bruzdą w kształcie litery V: >>, >>, >>). Zawierają ponadto najstarszy zidentyfikowany w całym zespole fragment – podłokietniki po stronie pd., być może – pozostałość po wcześniejszej  konstrukcji siedzisk chórowych sprzed re-aranżacji chóru po jego zasklepieniu około 1400 r.

__________________________________________________________________________

Na uwagę zasługuje dekoracja rzeźbiarka na policzku po stronie pn., odnotowana w literaturze przedwojennej i nigdy potem nie analizowana (niedostępna od momentu wbudowania wiatrołapu przy portalu zachodnim w l. 30. XX w.). Pierwotnie – w zespole chórowym – policzek ten znajdował się najpewniej na końcu rzędu północnego. Cztery wyrzeźbione scenki z udziałem zwierząt pochodzą z literatury moralizatorskiej i adresowane były do braci, jako alegorie złych praktyk duszpasterskich  (Lis i bocian, Świnia szewcem, Lis uczący gęsi, Gęsi duszące lisa) zaczerpnięte z Bajek Ezopa lub łacińskiego Phaedrusa (PUCIATA-PAWŁOWSKA 1984). Z greckiego źródła pochodzi z całą pewnością przedstawienie lisa i bociana. BEEK-GOEHLICH 1961 i Jerzy Domasłowski (DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998) słusznie uwzględnili również XIII-wieczny niderlandzki poemat Willema, „Reynke de Vos” (O lisie Reynaercie), jako potencjalne źródło scenek; z poematu tego można wywieść  motyw kazania do gęsi (lis w zakonnym habicie) oraz wieszania lisa. Warto odnotować, że motywy te musiały być popularne w kręgu franciszkańskim, zob. zworniki w dawnym franciszkańskim kościele św. Katarzyny  w Lubece (>> ; >>) Zdaniem  HEUERa 1916 (2), ich sens łączył się z przestrogą adresowaną do franciszkańskich braci, by nie byli dla wiernych niczym lis-kaznodzieja dla gęsi; według BEEK-GOEHLICH 1961 – program mógł być wyrazem krytyki kleru świeckiego.

Dokumentacja badawcza

  • Inwentaryzacja pomiarowo-rysunkowa (Anna Wiśniewska, 2019-2020).
  • Dokumentacja NIR (J. Raczkowski, 2021) uczytelniła wtórne polichromie na przedpiersiach, negatywowe ślady po maswerkowych arkadkach na zapleckach, oraz XVIII-wieczne ornamenty rocaillowe, później zabejcowane.
  • Badania dendrochronologiczne (Barbara Gmińska-Nowak, Tomasz Ważny, 2021); próbki pobrane z podłokietników. Drewno z pn. Mazowsza. Podłokietniki  po stronie pd.: w badanej próbce 128 przyrostów rocznych, najstarszy 1179, najmłodszy 1306, datowanie: 1321+x/-6, po stronie pn. 103 przyrosty roczne, najstarszy 1285, najmłodszy 1387, datowanie: 1402+x/-6.

Źródła i bibliografia

Źródła rękopiśmienne i drukowane

Literatura

HEISE 1889, s. 285, 286.

HEUER 1916a, s. 114-115.

HEUER 1916b, s. 75.

BEEK-GOEHLICH 1961, s. 82-84.

PUCIATA-PAWŁOWSKA 1984, s. 42-43.

DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998, s. 106-107.

RACZKOWSKI 2023, passim.

Opracowania niepublikowane