Obrazy przyambonowe, Toruń, 2. tercja XVII w. (MDT)

obrazy świętych 213 × 91,5 cm w świetle (rama: 217,5 × 96,5 cm), obraz środkowy 163,5 × 78,5 cm (rama: 169,5 × 84 cm)

Lokalizacja: Muzeum Diecezjalne w Toruniu (ekspozycja, sala na 2 piętrze)

  • olej na płótnie

_____________

  • Wszystkie trzy obrazy w formie pionowego prostokąta, przy czym środkowy krótszy od pozostałych o ok. ¼ wysokości. Piotr i Paweł zostali ukazani na kamiennych postumentach i na neutralnym, ciemnym, ugrowym tle z widoczną arkadą lub fragmentem kolebkowego sklepienia – zabieg ten miał sugerować ich usytuowanie w głębokich niszach architektonicznych, nadając namalowanym postaciom charakteru „żywych” posągów. Święci zostali ukazani w pozie en trois quarts, zwróceni w stronę środkowego obrazu z gołębicą Ducha Świętego; przy tym wzrok wszystkich trzech postaci skierowany był na głowę kaznodziei.  Delikatnie rozłożone światło w przedstawieniach Piotra i Pawła zdaje się pochodzić w sensie symbolicznym właśnie z centralnego obrazu.
  • Święci w dłoniach trzymają atrybuty indywidualne. Piotr, przedstawiony jako brodaty starzec, stoi w lekkim kontrapoście, z prawą nogą zgiętą delikatnie w kolanie, co daje się zauważyć spod ahistorycznej niebieskiej tuniki, przewiązanej powyżej talii kawałkiem złotej tkaniny. Na ramiona zarzucony ma złoty płaszcz z wysokim kołnierzem i czerwonym podszyciem, zawiązanym przy szyi, charakteryzującym się silnym udrapowaniem na wysokości prawego biodra, w miejscu, gdzie jego poła jest podtrzymywana przez świętego; w lewej, wyciągniętej ręce dzierży klucz, w prawej, opartej o biodro, zamkniętą księgę; stopy bose. Święty Paweł przedstawiony w sile wieku, w analogicznym kontrapoście, choć niedającym się zauważyć spod czerwonej tuniki z długimi rękawami. Na udrapowanej szacie wierzchniej, przewiązanej w talii kawałkiem złotego materiału, szary płaszcz, zarzucony na prawe ramię świętego i schodzący na ukos, przez lewe przedramię i biodro; na nogach skórzane buty. W lewej dłoni trzyma otwartą księgę, w uniesionej prawej długi miecz z ostrzem ku dołowi. Na obrazie środkowym, na tle koncentrycznie ułożonych złotych kłębiastych obłoków ukazano gołębicę Ducha Świętego, zza której wydobywają się promienie światła. Powyżej namalowany kartusz małżowinowo-rollwerkowy, flankowany uskrzydlonymi główkami aniołków; w nim złota inskrypcją gotycką minuskułą na czarnym tle: Matth: am 10 Cap: | Ihr seid es nicht die da | reden, sonder(n) ewers Vaters | Geist ist es, der durch euch | redet. || Jest to werset z Ewangelii św. Mateusza 10, 20 w tłumaczeniu Marcina Lutra, ściśle powiązany z funkcją i ikonografią dzieła: gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.

     

_____________________

WPIS: © Maria Hotel i Michał Woźniak, 2023

Zalecane cytowanie:
Maria Hotel i Michał F. Woźniak,  Obrazy pryambonowe
Inwentarz Sztuki Torunia online, Kościół NMP – Dziedzictwo rozproszone, 2023
https://heritage.torun.database.umk.pl/kosciol-pw-wniebowziecia-najswietszej-marii-panny-w-toruniu/

Spis treści

Stan zachowania

Bardzo dobry. Obiekty po konserwacji przeprowadzonej przez Aleksandrę Pill (dwa obrazy – z wyobrażeniami Ducha Św. i św. Piotra w 2005 r., trzeci, św. Pawła w 2015, informacja autorki prac). W obrazach przedstawiających świętych w partii tła występują miejscowe przetarcia polichromii do warstwy podmalowania w kolorze czerwonym; w każdym z trzech malowideł miejscowe spękania warstwy malarskiej, które nie wpływają na czytelność kompozycji.

Historia

Zespół trzech malowideł przedstawiających: świętego Piotra z lewej, świętego Pawła z prawej i gołębicę Ducha Świętego pośrodku; umieszczone niegdyś – od połowy XVII do lat 90. XX wieku – na trzech ściankach trzeciego filaru od wschodu w rzędzie północnym w kościele Mariackim, stanowiąc zaplecek ambony. Po przeprowadzonej konserwacji w r. 2005 i 1015 przekazane 24 XI 2015 do zbiorów Muzeum Diecezjalnego.

Rozpoznanie

Malowidła stanowią element wyposażenia świątyni z czasów protestanckich, przy czym obecność gołębicy Ducha Świętego wpisuje się w luterańską tradycję umieszczania przedstawień trzeciej Osoby Trójcy Świętej na obiektach związanych ze szczególną Jego działalnością w przestrzeni sakralnej: na baldachimach i zapleckach ambon oraz pokrywach chrzcielnic  (BIRECKI 2007, s. 365). Przy tym tematyka ta nie stała w sprzeczności z wykładnią katolicką, odwołując się do często w liturgii przywoływanej perykopy ewangelicznej.

Piotr Birecki łączy przedstawienia z zaplecka ambony z kościoła Mariackiego z przedstawieniami figuralnymi z protestanckiej ambony w kościele w Rogowie (por. BIRECKI 2007, przyp. 69 na s. 188-189). Tezę tę należałoby jednak odrzucić – dekoracja malarska z Rogowa, z uwagi na obecność pejzażu typowego dla końca XVII wieku (szczególnie lat 90. i działalności toruńskiej rodziny malarzy Tidemanów), wydaje się być związana z datą odnowienia ołtarza głównego w tejże świątyni: z 1698 r. (o czym wspomina sam autor tekstu).

Obrazy zostały usunięte z przestrzeni kościoła przed 1998 rokiem (Domasłowski/Jarzewicz 1998), odsłaniając obecne w tym miejscu na filarach dekoracje ornamentalne, które – choć nieco zniekształcone podczas renowacji – wykonane zostały najprawdopodobniej współcześnie z amboną, stanowiąc jej dekoracyjne uzupełnienie; figuralne malowidła powstały zatem później niż snycerska ambona, pozbawiona w zupełności dekoracji malarskich. Z kolei cechy formalno-stylistyczne przedstawień świętych Piotra i Pawła oraz Ducha Świętego wskazują na ich powstanie w drugiej tercji XVII wieku, bliżej połowy stulecia. Średnia jakość artystyczna dzieł wskazuje na ich pochodzenie z lokalnego warsztatu – najpewniej wpisują się one w wytwórczość toruńskiego cechu malarzy, chociaż hipotezy tej nie sposób potwierdzić ze względu na brak autorskiej sygnatury.

Najwcześniejsze znane inwentarze kościoła Mariackiego, pochodzące z czasu przejęcia świątyni przez bernardynów w 1724 roku wspominają już na filarze przyambonowym obrazy św. Piotra i Pawła. Zastanawiająca jest uwaga autora inwentarza z 1834 roku (APT AmT C 4346), który pomiędzy świętymi wskazał postać Chrystusa, a nie Ducha Świętego. Obrazy te, widoczne na szeregu zdjęć archiwalnych z k. XIX i XX w. przetrwały w tym miejsce przez cały czas użytkowania kościoła przez bernardynów, a następnie kler diecezjalny, aż po schyłek XX w.

Dokumentacja historyczna

  • fotografia z 1887 roku: Toruń 1887, s. 229;
  • fot. F. Stoedtner, XIX/XX w., KMT, teka 08, nr 14;
  • APT, Album fotografii Torunia, sygn. 69_3_Album 60 (przed 1920);
  • fotografia 1 poł. XX w., HI Marburg, nr  177597;
  • fot. Atelier Jacobi 1920 ?, repr. Kurt Grimm, 1941, MOT, Fot. A. 1587;
  • fot. Kurt Grimm, 1941, MOT, Fot. A. 1588; K. Grimm, HI, nr 202655 oraz 105708 (inna odbitka);
  • fot. Jerzy Szandomirski, 1975, IS PAN, nr 199219;
  • fot. Wacław Górski, Katedra Zabytkoznawstwa i Muzealnictwa UMK, ok. 1975-1980.

 

Dokumentacja badawcza

Brak

Źródła i bibliografia

Źródła rękopiśmienne i drukowane

Literatura

HEISE 1889, Beilage 22

DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998, s. 121

BIRECKI 2000, s. 300

SULEWSKA 2004, il. 127 na s. 342

BIRECKI 2005a, s. 281 z przyp. 35

KLUCZWAJD 2005, nr i il 8a-c, s. 54 (il. na s. 98);

WAWRZAK 2005, s. 300

BIRECKI 2007, s. 188 z przyp. 69 na s. 188–189, 365, 372, il. 27 i 28.

Opracowania niepublikowane