Naczynie Weimmera jest najwcześniejszym poświadczonym dziełem toruńskim realizującym nowy wariant kielicha, wzorowany na renesansowo-manierystycznych kielichach włoskich, znamionujących przejmowanie reform potrydenckich w Kościele katolickim. Zarazem jest to jedna z najwcześniejszych realizacji tego typu kielicha mszalnego na ziemiach polskich. Kielich ten zapoczątkowuje długą serię podobnych realizacji w złotnictwie toruńskim i pruskim. Albrecht I Weimmer jest ponadto pierwszym złotnikiem toruńskim o poświadczonej większej liczbie dzieł, pochodzących z lat ok. 1590—1613, stanowiących wyrazisty autorski zespół o wyjątkowej wartości historycznej i artystycznej.

CHRZANOWSKI / KORNECKI 1988 przypisują Weimmerowi tylko stopę kielicha mariackiego (popełniając przy tym błędy w podpisach pod ilustracje); zapewne sugerowali się notą E. v. Czihaka (CZIHAK 1908, s. 131, nr 60) który Albrechtowi II Weimmerowi, wnukowi Albrechta I przypisał „złoconą stopę [nieokreślonego bliżej] naczynia kościelnego z dobrą dekoracją ornamentalną”, GRADOWSKI / PIELAS 2006 na podstawie błędnego, zbyt późnego datowania znaku miejskiego rozważają możliwość atrybuowania kielicha wnukowi i imiennikowi złotnika – Albrechtowi II Weimmerowi, co należy odrzucić, por. WOŹNIAK 2023a).