Strona główna Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny RZEŹBY I OBRAZY Obrazy Zmartwychwstanie, Toruń, ok. 1650 (?)
286 × 211 cm
Lokalizacja: Na ścianie północnej na styku prezbiterium i korpusu nawowego, ponad portalem wiodącym na emporę i do zakrystii, po zachodniej stronie łuku tęczowego.
__________________
_______________________
WPIS: © Jacek Tylicki, Maria Hotel & Michał F. Woźniak, 2023
Słaby. Powierzchnia obrazu pofałdowana, zakurzona, znaczne ubytki polichromii występują wzdłuż prawej krawędzi, szczególnie w górnym rogu. Badanie w bliskiej IR ujawniło obecność późniejszych punktowych uzupełnień na całej powierzchni. Pierwotny koloryt mało czytelny (barwy zżółkły). Gruba warstwa werniksu spękana.
Źródła
__________
Podczas przekazywania kościoła bernardynom, w 1724 r. obraz wisiał obok ołtarza gł. na południowej ścianie prezbiterium; być może było to pierwotne miejsce przeznaczenia (INV. 1724 [BMV] [1989]; KANTAK 1910), później zawieszony na emporze (DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998); w 1827 r. znajdował się już w obecnym miejscu (APT AmT C 4346), tak samo kilka lat później (Wernicke). W 1938 r. restaurowany przez Kazimierza Waluka na zlecenie proboszcza, ks. dra Franciszka Janka (ARS SACRA 1993).
Kompozycja oparta na miedziorycie Lukasa Kiliana (1579-1637) według Josepha Heintza starszego, z dodaniem figury anioła na sarkofagu przypominającej postać wprowadzającą w obrazie Bartłomieja Strobla Król Cyrus i Daniel przed posągiem Baala (ok. 1636-37) w Muzeum Narodowym w Warszawie.
Obraz Zmartwychwstanie z kościoła Mariackiego wyróżnia się na tle innych dzieł toruńskich tego czasu i był przedmiotem zainteresowania kilku badaczy, próbujących, wobec braku sygnatury ustalić jego autorstwo. Jacek Tylicki połączył dzieło z malarzem Samuelem Hyppericusem (czynny w Toruniu od 1650 do śmierci 1675), który miałby wykonać je krótko po 1650; inskrypcja z 1676 r. mogłaby wówczas odnosić się do odnowienia lub podarowania malowidła. Poza wzmianką u Praetoriusa (Presbyterologia Thoruniensis) o niezwykłym talencie Hyppericusa nie wiadomo nic o jego działalności. Z kolei Zygmunt Kruszelnicki (KRUSZELNICKI 1976 s. 117) przypisuje dzieło malarzowi cechowemu Johannowi Tidemannowi starszemu, nie podając uzasadnienia.
Hipoteza o wcześniejszym powstaniu dzieła niż w 1676 roku rodzi pytania o pierwotną funkcję malowidła. Duże rozmiary i pionowa oś kompozycji wskazywałaby na jego usytuowanie w przestrzeni kościoła jako samodzielny obiekt, część jakiegoś cyklu (może pasyjnego?); jest jednak zbyt duży by miał spełniać wcześniej funkcję obrazu ołtarzowego. Niewykluczone, że od początku miał funkcję komemoratywną. Uchwytny w źródłach od 1724 roku, od tego czasu występuje już jako samodzielny obiekt.
SEMRAU 1892, s. 61, tabl. 11
KRUSZELNICKI 1976, s. 117
ARS SACRA 1993, s. 72–73, nr 96 (Anna Kroplewska-Gajewska)
DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998, s. 90–91,147–148, il. 43
NAWROCKI 2006, s. 49, il. 17
BIRECKI 2007, 256, 367, 414, il. 42
KLUCZWAJD / TYLICKI 2009, s. 236–238, il. 202
TYLICKI 2012, s. 338–339
TYLICKI 2021, s. 49
,