175 x 310 cm
LOKALIZACJA: 3. przęsło korpusu nawowego, licząc od wschodu, w osi ambony (lokalizacja pierwotna).
WPIS: © Monika Jakubek-Raczkowska & Juliusz Raczkowski, 2024
Kamień mocno zwietrzały, spękany, krawędzie wyoblone. Ślady po aplikacjach metalowych w narożnikach i partii centralnej.
Nagrobki zostały wymienione w archiwalnych opisach kościoła NMP – Jana Mucka von Muckendorf (1637) (MISCELLANEA 1989), Efraima Praetoriusa (1714) ( PRAETORIUS 1714–1715, EPITAPHIA), Jana Baumgartena (1715-19) (MISCELLANEA 1989) i w ogłoszonej drukiem Kronice toruńskiej Zerneckego (1727) ( ZERNECKE 1727).
W kościele NMP znajdowały się przynajmniej trzy, odnotowane w źródłach metalowe płyty nagrobne, które należały do nielicznej grupy tego typu dzieł, znajdujących się w kościołach toruńskich. Podobnie jak zachowana w farze świętojańskiej płyta małżonków von Soest, były najpewniej importami brugijskimi, na co wskazuje fakt, że wykonane były metodą łączenia mniejszych płytek (a więc były łatwe w transporcie), a także – znane z opisów schematy ikonograficzne, w tym charakterystyczny dla płyt flandryjskich motyw dzikiego męża. Jak wykazały badania w amach projektu, z Flandrii przywożono nie tylko metalowe płytki, ale całe gotowe nagrobki: kamienne płyty z noir de Tournai z aplikacjami.
Kosztowne nagrobki były świadectwem majętności i prestiżu mieszczan toruńskich; ich memoria w kościele franciszkańskim poświadcza silne związki konwentu z miejskim patrycjatem Starego Miasta.
Brak.
,
ZERNECKE 1727, s. 22–23.
DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998, s. 111–115.
CZYŻAK 2005, s. 223–246.
BŁAŻEJEWSKA / PILECKA 2009, s. . 128, 130.
JAKUBEK-RACZKOWSKA 2014, s. 281–282.
,
,
