Obraz „Cud św. Walentego” z retabulum ołtarza św. Walentego z kościoła Dominikanów w Toruniu, Toruń (?), 2. poł. XVII w.

286 × 211 cm

Lokalizacja: obraz obecnie nieeksponowany

  • Olej na płótnie

______________

  • Obraz o formie pionowego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym przedstawia adorację błagalną świętego Walentego, stojącego w centrum na stopniach ołtarza.
  • Św. Walenty w pozie en trois quarts, w pozornym kontrapoście w białej albie i białym ornacie ze złotą kolumną obszytym złotym galonem oraz analogicznym manipularzem na lewym przedramieniu; spod ornatu z prawej strony wystaje fragment patki stuły. Rysy twarzy wyraziste, czoło wysokie, zarost umiarkowany, włosy ciemne, gładko zaczesane; wokół głowy promienisty nimb. Święty przedstawiony w dynamicznej pozie z rękami w geście modlitewno-opiekuńczym nad głowami klęczących poniżej z lewej strony postaci, ze wzrokiem na nich skierowanym. Na pierwszym planie brodaty mężczyzna w czerwonej tunice na ciemnej długiej sukni, błagającego o uzdrowienie chorego (na epilepsję) synka, trzymanego w ramionach przez matkę, znajdującą się na drugim planie, odzianą w czerwoną suknię i żółty płaszcz, w chuście na głowie.
  • Święty Walenty stoi na górnym stopniu ołtarza Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, usytuowanego w przestrzeni nierozpoznanego kościoła. Wyobrażone retabulum jest snycerskiej roboty, prawdopodobnie dwukondygnacyjne, architektoniczne z parą wątłych kolumn i wydatnymi akantowymi uszakami, niepozłacane; w polu głównym wizerunek Marii Immaculaty w białej sukni i złotym płaszczu; po bokach figury palą się dwie wąskie świece osadzone w wysokich lichtarzach stojących na mensie; na niej wąski obrus zwisający o bokach ołtarza, zakończony frędzlą; antependium czerwone, gładkie, obramione biała koronką. W głębi po lewej stronie podwójne prostokątne okno przedzielone smukłym filarkiem, o przeszkleniu z tafli romboidalnych i trójkątnych.
  • Kolorystyka dzieła jest oszczędna (dominują czerwienie, ugry, biel i szarości, przygaszone błękity oraz złoto), zaś kompozycja dynamiczna. Obraz cechuje się słabą jakością artystyczną – sylwetki postaci nie są pozbawione błędów anatomicznych, choć ich twarze, grubo ciosane, o ziemistej karnacji i niewyszukanych rysach, posiadają jednak indywidualne cechy.

_________________________

WPIS: © Maria Hotel & Michał F. Woźniak, 2023

Zalecane cytowanie:
Hotel Maria, Woźniak Michał F., Obraz „Cud św. Walentego”…
Inwentarz Sztuki Torunia online, Kościół NMP – Relikty nastaw ołtarzowych, 2024
https://heritage.torun.database.umk.pl/kosciol-pw-wniebowziecia-najswietszej-marii-panny-w-toruniu/

Spis treści

Stan zachowania

Zły. Przetarcia warstwy polichromii aż do widocznego splotu płótna na całej powierzchni, szczególnie w dolnej partii obrazu. Wzdłuż górnej krawędzi płótno bardzo zniszczone, pofałdowane i podklejone. Badanie w świetle UV ujawniło znaczne przemalowania – wtórny jest modelunek szat postaci, twarzy matki i chorego chłopca, a także struktura ołtarza widocznego za świętym; ponadto na całej powierzchni występują uzupełnienia punktowe.

 

Historia

Obraz pochodzi zapewne z d. kościoła dominikańskiego pw. św. Mikołaja, przeniesiony do kościoła Wniebowzięcia NMP w 2 ćw. XVIII w. (ok. 1834 r.)

Rozpoznanie

Późniejsze przemalowania w obrębie postaci świętego nie wpłynęły na czytelność pierwotnego modelunku. Pofałdowanie dolnej części alby, silna konturowość, ziemista karnacja, a także krój i ornament ornatu wskazują na powstanie dzieła w 4 ćwierci XVII lub na początku XVIII wieku. Z uwagi na niską jakość wykonania, a także cechy formalne, właściwe dla toruńskiego malarstwa tego okresu, można z pewnością stwierdzić, iż obraz jest dziełem lokalnego warsztatu.

Obiekt pochodzi prawdopodobnie z ołtarza pw. św. Walentego w kościele dominikanów w Toruniu, skąd trafił do kościoła Mariackiego po rozbiórce świątyni w 1834 roku. W inwentarzu z 1785 roku wzmiankowano znajdujący się w nawie północnej „ołtarzyk nowy czerwono malowany S° Walentego Męczennika” (Szołdrski 1929, s. 66, nr 17), nie wspomniano jednak o wizerunku, który miałby się w nim znajdować. W opisie kościoła pw. św. Mikołaja z 1817 roku odnajdujemy wzmiankę o ołtarzu przyfilarowym św. Walentego, „bez kolumn, z 2 złoconymi posągami świętych (…)”, a także, co istotne, z „2 jedwabnymi zasłonami na święty obraz” ( INV. 1817/1821(BER)[1983], s. 189). Antepedium tego ołtarza było snycerskie, rzeźbione, pomalowane na czerwono, posrebrzane i złocone. W świetle powyższych zapisków archiwalnych niewykluczone, iż pochodzący z przełomu XVII i XVIII wieku obraz przed upływem stulecia, u schyłku XVIII wieku przemalowano i włączono w nową nastawę. Trudno byłoby też domniemywać odnośnie do ewentualnego odwzorowania na obrazie konkretnego dominikańskiego retabulum ołtarzowego.

Dokumentacja historyczna

Dane w opracowaniu …

Dokumentacja badawcza

  • Dokumentacja we fluorescencji wzbudzonej UV, J. Raczkowski, 2022
  • Dokumentacja z bliskiej podczerwieni, NIR, J. Raczkowski, 2022

Źródła i bibliografia

Źródła rękopiśmienne i drukowane

Literatura

Opracowania niepublikowane