4,18 m szer.
LOKALIZACJA: nawa południowa, 3. przęsło, ściana południowa – strefa podokienna.
____________________________
WPIS: © Monika Jakubek-Raczkowska & Juliusz Raczkowski, 2023
Malowidło jest niekompletne, brakuje jego wierzchołka (w wyniku przekształceń otworów okiennych w l. 1897–1913) oraz dolnej części (zatynkowana) a spływy boczne są zasugerowane rekonstrukcją kreską. Powierzchnia wykazuje ubytki mechaniczne, liczne uzupełnienia i miejsca reintegracji warstw malarskich (tratteggio), zostawiono w niej także cztery rozległe ubytki o charakterze świadków, ujawniających leżące pod spodem warstwy malarskie.
Malowidło zostało wprowadzone na ścianę kaplicy jako tło dla epitafium Jana Mucka von Muckendorfa podczas jego renowacji w 1722 r. W okresie późniejszym (być może za bernardynów) kotara została przemalowana z zielonej na czerwoną (DOKUMENTACJA 1990, s. 42). Odnotowane przez Heisego w 1892 r. – ACTA DER KöNIGLICHEN KREISBAUVERWALTUNG 1856–1909, s. 196: „Am des Epitaph in der Mitte farbige Draperie aus der Zeit der Epitaphs“. Podczas prac konserwatorsko-restauratorskich w l. 1988–1990 zdecydowano się nie usuwać tego nawarstwienia, jako historycznie integralnego z epitafium; poza tym jego bezpieczny transfer okazał się niemożliwy (DOKUMENTACJA 1990, s. 78–79).
Pod względem typologicznym, malowany baldachim znajduje liczne analogie w XVIII-wiecznych polichromiach w wystroju innych kościołów toruńskich.
BRAK
SEMRAU 1892, s. 29–30
DOMASŁOWSKI / JARZEWICZ 1998, s. 143–144
BIRECKI 2005b, s. 288
RACZKOWSKI 2019, bp.
DOKUMENTACJA 1990, 64–65, 78, 82–83
